Γιαννόπουλος, Ευάγγελος

(Μυγδαλιά Αρκαδίας 1918 –). Νομικός και πολιτικός. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, καθώς επίσης ποινικολόγος, συνταγματολόγος, αστικολόγος και εκδότης της νομικής εφημερίδας Δικηγορική Γνώμη. Διετέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (1976-81). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (4 Αυγούστου 1936) φυλακίστηκε για την αντιδικτατορική του δράση (μέλος της Νεολαίας Παπαναστασίου). Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, όπου τραυματίστηκε (ανάπηρος αξιωματικός, ταγματάρχης πεζικού), και στην Εθνική Αντίσταση της περιόδου 1941-44, ως διοικητής τάγματος του ΕΛΑΣ. Τέλος, υπήρξε μέλος του ΠΑΚ και υπέστη διώξεις (φυλακή και εξορία) για τις αντιδικτατορικές ενέργειές του εναντίον του απριλιανού καθεστώτος. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών και κοινωνικών οργανώσεων. Στον πολιτικό τομέα υπήρξε μέλος της διοικούσης επιτροπής της ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου) νομικός σύμβουλος της Ένωσης Κέντρου, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και μέλος της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών (1981-82), Εργασίας (1982-85, 1985-86 και 1993-94), Εμπορικής Ναυτιλίας (1987-88), Αιγαίου (1988-89), Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1996) και Δικαιοσύνης (1996-2000). Συνέγραψε τα έργα Αγορεύσεις, ομιλίαι, κείμενα (1982, 1986), Η Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων κατά των Ιταλών-Γερμανών και Βουλγάρων κατακτητών 1941-1944 και η αναγνώρισή της από το κράτος (Νόμος 1285/1982 του ΠΑΣΟΚ) (1997), Ιστορία του Ελληνικού Δικαίου από την αρχαία Ελλάδα (570 π.Χ. – νομοθεσία του Σόλωνος) μέχρι σήμερα κ.ά. Ο πολιτικός Ευάγγελος Γιαννόπουλος.